Het verhaal van Quincy: hoe een koe gered werd van de slacht
Het verhaal dat Ank op onze website vertelt,is een mooi voorbeeld van de lange en soms dramatische weg, die koeien die uiteindelijk op de Leemweg terecht komen moeten afleggen. Gelukkig zijn er nog veel dierenvrienden, die het leven van een koe of os voldoende de moeite waard vinden, om zich daar met heel hun hart voor in te zetten. Wij hebben het verhaal van Ank dan ook letterlijk overgenomen: Quincy bij Koeienrusthuis en hoe het toeval haar ten deel viel.
Op een dag kreeg ik een bericht van een onbekende boerin die mij schreef:“Je houdt zoveel van koeien, het eerste kalf dat hier geboren wordt mag "jouw" kalf zijn.”Wanneer het geboren zou worden mocht ik de naam kiezen. Op 27 januari 2012 werd het eerstvolgend kalfje geboren en zodra ik kon ben ik gaan bewonderen.Toen ik dan bij haar hokje stond deed ik de belofte: ”Dit kalfje zal niet jong sterven, ik zal het redden van de slacht, proberen of ze bij het koeienrusthuis kan komen.” Ik legde uit wat en waar dat was. Dat was nogal wat voor deze jonge mensen.Of de foto zie je nr. 6661 en 6665. Het lot bepaalde dat ik er maar een kon redden en het pure toeval bepaalde dat 6665 kon blijven leven. Ze zou de naam Quincy krijgen. Het ging goed met Quincy haar eerste zwangerschap werd een tweeling.Een vaarsje en stiertje. Hartverscheurend voor mij te weten dat ze al gauw naar een opfokbedrijf gingen en na vier/vijf maanden geslacht zouden worden. Quincy was moeilijk opnieuw zwanger te krijgen en kreeg ook nog een miskraam. Uiteindelijk kalft ze een mooi vaarsje af; Quincy 1. Voor een bedrijf dat productieve dieren nodig heeft is Quincy 1 eveneens een niet al te beste koe. Het vaarskalf wordt een koe die een prachtig witrug vaars krijgt. Op haar beurt zorgt deze witrug koe voor een nóg mooier witrug kalf, waardoor Quincy overgrootmoeder wordt. Ondertussen kwamen er steeds meer regels voor bedrijven, o.a. de fosfaatregels. Waardoor de dag kwam dat ik in maart werd gebeld met de mededeling dat er vanwege die regels vier koeien naar de slacht zouden gaan. Ook Quincy! Nee, dat nooit. Eerder had ik al contact gehad met Bert, voor het geval dat.....Maar zo vlug al? Quincy was pas 5 jaar. Ik belde Bert en die zei dat hij op dat moment qua opvang al aan zijn max zat. Daarna ben ik avonden aan het zoeken, mailen en bellen. Uiteindelijk kan Quincy tijdelijk bij dierenvriendin Stella in België terecht, totdat ze bij Het Koeienrusthuis kan komen. Maar dan laat Bert weten dat ze bij zijn buurman Wiebe mag komen, die voor Quincy zal zorgen, totdat ze over kan naar de andere weide. Quincy gaat weg bij haar boer, en met mijn dochter breng ik haar naar Wiebe, zo'n 230 km van onze woonplaats. Daar zal ze voor het eerst in haar leven buiten zijn in een weide vol groen. Daar aangekomen loopt ze naast haar toekomstige vrienden: de koeien van Bert waar ze ooit deel van mag gaan uitmaken. In die tijd is er even minder contact over Quincy. Enkele keren maakt ik de lange rit om haar te kunnen zien, vooral de dag dat ze voor het eerst naar buiten mag, op 12 mei 2018: Quincy krijgt al snel de smaak te pakken van gras en buiten zijn. Het zal echter nog precies twee jaar duren, voordat ze eindelijk naar het koeienrusthuis kan.Ongelooflijk blij ben ik dat ze de overstap kan maken, helaas, kan ik daar niet bij zijn. Vanaf juli 2019 woont Quincy dan eindelijk bij Bert, ze is inmiddels zeven jaar en mag de rest van haar hopelijk lange leven op de Leemweg blijven. Een leven wat voor haar de hemel op aarde zal zijn, mooier en beter kan ze het nooit krijgen. En daarnaast kan ik Quincy nu via de FB-pagina van het koeienrusthuis blijven volgen. Het blijft jammer dat ik haar weinig in het echte leven kan zien en daardoor geen band kan opbouwen met deze lieve koe. Maar het stelt mij gerust dat Quincy op de allerbeste plaats is op deze aarde waar een koe maar kan wezen. Voor mijzelf heb ik ervan geleerd hoe goed het voelt om te kunnen sparen voor een goed doel, i.p.v. voor meer eigen bezit en hoe prachtig het is om een dier een goed, mooi en lang leven te kunnen schenken. Quincy staat daarmee symbool voor alle dieren die ik niet eet. Mijn grote dank gaat dan ook naar Jannie en Kees, naar Wiebe en aan natuurlijk naar Bert Hollander, die het mogelijk maakten om één dier te kunnen redden van de slacht. Het geeft mij een ongelooflijk goed en dankbaar gevoel."
