Het is heel fijn om te zien, dat zelfs in tijden van de Corona crisis, er nog genoeg mensen zijn die een hart hebben voor dieren. Ook deze week kregen we weer goed nieuws: Megan, een van de twee Lakenvelders die op de Leemweg wonen, is opnieuw geadopteerd. Megan had, voordat ze naar de Leemweg kwam, het leven geschonken aan een kalf. Maar omdat ze zo mager was, werd het haar meteen afgenomen.

Ze liep dagenlang te loeien om haar kind. Mieke trok zich als buurvrouw het lot van deze koe aan en kwam vanaf dat moment twee keer per dag langs, om Megan te troosten met lekkere koeienkoeken. Aan het einde van het weideseizoen wist Mieke niet wat de boer met Megan van plan was. Ze nam het zekere voor het onzekere, kocht Megan vrij en bracht haar op 26 oktober van 2012 naar Bert. Nu krijgt Megan nog steeds koeienkoeken, misschien niet tweemaal daags, maar wel voor de rest van haar lange koeienleven.  Mariken uit Amsterdam heeft besloten om Megan met ingang van deze week te adopteren. Hartelijk dank namens mens en dier op de Leemweg!

Vorig jaar klonk er een noodoproep vanuit de Leemweg. Door de aanhoudende droogte verdorde het gras op de weilanden, waar de kudde van Bert op graast, voor onze ogen. Normaliter haalt de stichting een deel van de voedselvoorziening uit de weilanden rondom de Leemweg, maar dat werd nu onmogelijk: er viel gewoon niets meer te maaien.

Er zat voor Bert Hollander niets anders op dan hooi bij te kopen, wat ontzettend duur is voor de stichting. Omdat we het niet gingen redden, hebben we om hulp gevraagd voor het kopen van balen hooi, waar gelukkig door velen op gereageerd werd. Nu moeten we helaas alweer een oproep doen, al staat het water ons (nog) niet aan de lippen. We hebben alweer een hele droge periode gehad, en naar verwachting krigen we weer Sahara-achtige toestanden deze zomer. Daarom geven we nu alvast aan dat we volledig afhankelijk zijn van extra donaties, mochten we binnen afztienbare tijd weer hooi bij moeten kopen. Wij beseffen dat voor veel mensen door de Corona crisis de beurs ook wat smaller is geworden, maar voor degenen die wel kunnen of willen doneren: iedere Euro is meer dan welkom om onze kudde goed de zomer door te helpen. Namens de koeien en vrijwilligers, alvast onze hartelijke dank voor uw steun!

Nora en Tomas wonen nog niet zo heel erg lang op de Leemweg. Beide dieren werden in een opwelling door dierenvrienden apart van elkaar waren vrijgekocht, waarna men niet meer wist wat er vervolgens met de vrijgekochte koe en os moest gebeuren, Daarom kwamen ze via meerdere omzwervingen uiteindelijk op de Leemweg terecht. Dat betekent in een klap 400,- Euro per maand aan extra kosten voor eten en verzorging voor de Stichting. Bert doet altijd zijn best om dieren op te vangen indien er plaats is, maar we zijn compleet afhankelijk van donaties en adopties om dit allemaal mogelijk te maken. Harris contacteerde ons vorige week, dat hij samen met zijn ouders vanuit hun bedrijf Cyntrel SAP het tweetal voor een heel jaar voor de helft wil adopteren. En daar zijn we hen enorm dankbaar voor, want het gaat om nogal een bedrag! Namens alle vrijwilligers van de Leemweg en natuurlijk Nora en Tomas, willen we familie Alakhramsing van Cyntrel SAP heel hartelijk danken voor hun gulle steun aan stichting de Leemweg.

In ons vorige artikel schreven we over het emotioneel vrijkopen van een koe of kalf en dat dit soms, hoe goed beoeld ook, nadelige gevolgen voor het dier kan hebben. Ieder jaar komt een aantal van deze dieren op de Leemweg terecht, zo ook Nora en Tomas. Beiden werden afzonderlijk vrijgekocht door iemand die dacht iets goeds te doen, en daarna besefte dat een koe of os rond de 180 Euro per maand in levensonderhoud en verzorging kost, tenminste als daar niet nog dierenartskosten bijkomen. Zo kwam het tweetal via meerdere omwegen bij Bert terecht, waar ze nu gelukkig voor de rest van hun leven rustig kunnen grazen tussen hun nieuwe kudde. Wij zijn altijd ontzettend blij als iemand zich het lot van onze dieren aantrekt, en besluit om een koe of os te adopteren. Rose uit het Groningse Ten Boer, heeft vanaf deze maand beide koeien gedeeltelijk geadopteerd. Wat een dubbel mooi gebaar! Rose, wij waarderen het enorm dat jij Tomas en Nora wilt ondersteunen.Dankzij adoptanten zoals jij kan de Leemweg, ook in tijden van Corona, blijven bestaan.

We vertellen hier het verhaal van de nieuwste bewoners van de Leemweg, Nora en Tomas. Hun geval is namelijk niet uniek. Bert krijgt regelmatig telefoontjes van dierenvrienden, die zonder enige voorkennis en puur op emotie kalfjes vrijkopen van de boer, om er vervolgens geen raad mee te weten.

Op de Leemweg weten wij maar al te goed wat de vlees en melkindustrie voor de dieren betekent en het liefste zouden we willen dat alle koeien zo'n mooi leven hadden als bij ons, maar dat kan helaas niet. Het koeienrusthuis is ooit opgezet als laatste station voor melkkoeien, die na jaren van kalveren op de wereld zetten en melk geven anders naar de slacht zouden gaan, of voor dieren die gered zijn van mishandeling en verwaarlozing.

Helaas heeft Bert maar plek voor 48 koeien, die hij met wat hulp van vrijwilligers verder helemaal alleen moet verzorgen. Daarom willen we het verhaal van Nora en Tomas onder de aandacht brengen, want eigenlijk zijn ze een voorbeeld van hoe het mis kan gaan als je koe of kalf zonder plan B vrijkoopt.

Beide dieren werden als kalfje gespot door iemand die ze zo op het eerste gezicht heel schattig vond en het kalf vervolgens in een opwelling vrijkocht, waana de koper eigenlijk geen idee had wat er nu vervolgens mee moest gebeuren. In het geval van Tomas vond degene die hem had vrijgekocht een tijdelijk onderkomen, maar haakte na 1 maand betalen al af.  Nora en Tomas moesten moesten daardoor binnen een jaar twee keer van plek verwisselen, omdat ze nergens meer terecht konden en wat veel onnodige stress oplevert voor de dieren. Nu hebben ze gelukkig een plekje voor de eeuwigheid bij Bert kunnen krijgen, maar het is wel iets om over na te denken: als je zelf geen land of een andere plek hebt waar je een groot dier als een koe kunt stallen, geen verstand van runderen hebt en het niet op kunt brengen om 180 Euro per maand voor de verzorging te betalen, denk dan liever twee keer na voordat je een koe of kalf in een opwelling vrijkoopt. En als je misstanden ziet, wacht dan vooral niet af maar bel de dierenbescherming.

Voor Nora en Tomas liep het gelukkig goed af, want doordat er regelmatig koeien door de ouderdom overlijden, kwam er weer een plekje vrij voor het tweetal. Ze zijn nu helemaal gewend op de Leemweg.

Anne, die ervoor zorgde dat koe Quinty naar de Leemweg kon komen, heeft zich nu ook als adoptante gemeld. Daarmee heeft Quinty nu binnen een week twee nieuwe adoptanten. Het verhaal van Quinty, en hoe zij op de Leemweg terecht kwam, staat onder het artikel over de adoptie van rode Maartje. Anne, hartelijk bedankt dat je Quinty ook op deze manier wilt blijven steunen!

De tweede Maartje uit de kudde van Bert, rode Maartje, is opnieuw geadopteerd. We werden gecontacteerd door twee dierenvrienden, die haar adoptie aan een bevriende familie cadeau willen doen. Rode Maartje, een Witterik van een niet nader bepaald ras, woonde bij een vrouw die haar als kalfje had gekocht en haar in bruikleen had gegeven bij een boer. Maar omdat ze nauwelijks melk gaf, mocht ze niet bij het melkveebedrijf waar ze stond blijven. In september 2015 verhuisde Rode Maartje naar de Leemweg, waar ze nooit meer een druppel melk hoeft te geven. En nu is deze rode Maartje dus opnieuw geadopteerd, bij wijze van cadeau. Een mooie gebaar in de feestmaand, en onze dank is dan ook groot!

Het verhaal dat Ank op onze website vertelt, is een mooi voorbeeld van de lange en soms dramatische weg, die koeien die uiteindelijk op de Leemweg terecht komen moeten afleggen. Gelukkig zijn er nog veel dierenvrienden, die het leven van een koe of os voldoende de moeite waard vinden, om zich daar met heel hun hart voor in te zetten. Wij hebben het verhaal van Ank dan ook letterlijk overgenomen: Quinty bij Koeienrusthuis en hoe het toeval haar ten deel viel.

Op een dag kreeg ik een bericht van een onbekende boerin die mij schreef:“Je houdt zoveel van koeien, het eerste kalf dat hier geboren wordt mag "jouw" kalf zijn." Wanneer het geboren zou worden mocht ik de naam kiezen. Op 27 januari 2012 werd het eerstvolgend kalfje geboren en zodra ik kon ben ik haar gaan bewonderen. Toen ik dan bij haar hokje stond deed ik de belofte: ”Dit kalfje zal niet jong sterven, ik zal het redden van de slacht, proberen of ze bij het koeienrusthuis kan komen.” Ik legde uit wat en waar dat was. Dat was nogal wat voor deze jonge mensen. Op de foto zie je nr. 6661 en 6665. Het lot bepaalde dat ik er maar een kon redden en het pure toeval bepaalde dat 6665 kon blijven leven. Ze zou de naam Quinty krijgen. Het ging goed met Quinty haar eerste zwangerschap werd een tweeling. Een vaarsje en stiertje. Hartverscheurend voor mij te weten dat ze al gauw naar een opfokbedrijf gingen en na vier/vijf maanden geslacht zouden worden. Quinty was moeilijk opnieuw zwanger te krijgen en kreeg ook nog een miskraam. Uiteindelijk kalft ze een mooi vaarsje af; Quinty 1. Voor een bedrijf dat productieve dieren nodig heeft is Quinty 1 eveneens een niet al te beste koe. Het vaarskalf wordt een koe die een prachtig witrug vaars krijgt. Op haar beurt zorgt deze witrug koe voor een nóg mooier witrug kalf, waardoor Quinty overgrootmoeder wordt. Ondertussen kwamen er steeds meer regels voor bedrijven, o.a. de fosfaatregels. Waardoor de dag kwam dat ik in maart werd gebeld met de mededeling dat er vanwege die regels vier koeien naar de slacht zouden gaan. Ook Quinty! Nee, dat nooit. Eerder had ik al contact gehad met Bert, voor het geval dat.....Maar zo vlug al? Quinty was pas 5 jaar. Ik belde Bert en die zei dat hij op dat moment qua opvang al aan zijn max zat. Daarna ben ik avonden gaan zoeken, mailen en bellen. Uiteindelijk kan Quinty tijdelijk bij dierenvriendin Stella in België terecht, totdat ze bij Het Koeienrusthuis kan komen. Maar dan laat Bert weten dat ze bij zijn buurman Wiebe mag komen, die voor Quinty zal zorgen, totdat ze over kan naar de andere weide. Quinty gaat weg bij haar boer en met mijn dochter breng ik haar naar Wiebe, zo'n 230 km van onze woonplaats. Daar zal ze voor het eerst in haar leven buiten zijn in een weide vol groen. Daar aangekomen loopt ze naast haar toekomstige vrienden: de koeien van Bert waar ze ooit deel van mag gaan uitmaken. In die tijd is er even minder contact over Quinty. Enkele keren maak ik de lange rit om haar te kunnen zien, vooral de dag dat ze voor het eerst naar buiten mag, op 12 mei 2018. Quinty krijgt al snel de smaak te pakken van gras en buiten zijn. Het zal echter nog precies twee jaar duren, voordat ze eindelijk naar het koeienrusthuis kan. Ongelooflijk blij ben ik dat ze de overstap kan maken, helaas, kan ik daar niet bij zijn. Vanaf juli 2019 woont Quinty dan eindelijk bij Bert, ze is inmiddels zeven jaar en mag de rest van haar hopelijk lange leven op de Leemweg blijven. Een leven wat voor haar de hemel op aarde zal zijn, mooier en beter kan ze het nooit krijgen. En daarnaast kan ik Quinty nu via de FB-pagina van het koeienrusthuis blijven volgen. Het blijft jammer dat ik haar weinig in het echte leven kan zien en daardoor geen band kan opbouwen met deze lieve koe. Maar het stelt mij gerust dat Quinty op de allerbeste plaats is op deze aarde waar een koe maar kan wezen. Voor mijzelf heb ik ervan geleerd hoe goed het voelt om te kunnen sparen voor een goed doel, i.p.v. voor meer eigen bezit en hoe prachtig het is om een dier een goed, mooi en lang leven te kunnen schenken. Quinty staat daarmee symbool voor alle dieren die ik niet eet. Mijn grote dank gaat dan ook naar Jannie en Kees, naar Wiebe en natuurlijk naar Bert Hollander, die het mogelijk maakten om één dier te kunnen redden van de slacht. Het geeft mij een ongelooflijk goed en dankbaar gevoel."

Sinds kort wonen er drie nieuwe koeien op de Leemweg. VlnR: Quinty, Nora en Tomas. Ze zijn alledrie in het najaar naar de Leemweg gekomen. We zetten ze alvast op de site, en binnenkort vertellen we meer over onze nieuwe aanwinsten! Alledrie kunnen vanaf nu geadopteerd worden.